Smile

Teach children

Thoughts

Copying

Ελληνική γλώσσα

Από το Ελληνικό Αρχείο

 

 

Συντάκτης: (Δημήτριος  Καραπιστόλης, Dimitrios Karapistolis)

 

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις
είναι από την Ελληνική γλώσσα..

(Bιβλίο Γκίνες)

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής
και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ' αυτήν
δεν υπάρχουν όρια.
(Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα
παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000
έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από
τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.
(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς
απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο.
Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον
έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το
ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς
πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε
ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν
έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις
Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι»
όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το
«πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ,
ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί
«συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει
δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει
κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η,
ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά
αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια
έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην
ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας
λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την
καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο,
είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να
συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε
λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.

Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο
φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο
όμορφο και συναρπαστικό.

Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την
έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς
αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά
από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να
συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και
από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο
είναι αδύνατον. Γι' αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν
«εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε
παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η
θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη
πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη
αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων
επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη
(άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ
σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή +
θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι
κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που
σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη
περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο
τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που
σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά
μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» - ελαττώνει ως ανθρώπους
- και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν
αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το
λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».

Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να
είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το
φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι
κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το
καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την
περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα»
διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου
αγαπά . Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη
δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν
βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η
ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η
αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι
είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να
συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η
ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι
ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας
λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα
μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη
Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι
ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε,
και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια
διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα
Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα
ακίνητο πράγμα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου.
Όπως λέει και ο Geo rge Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα
σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει
την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας
συνεχώς λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι
Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.

Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά
πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε
θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να
παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν
είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος :

«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα
ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους
διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν
ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την
κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους
ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά
και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα - μητέρα των
εννοιών μας - μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια
γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους
της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι
ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με
είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε
πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη
της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που
δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των
αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν
ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του
αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους
κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ' εξοχήν μουσική,
όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και
υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η
φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη
Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν
Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή
(την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα
μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά
κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική
προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην
μουσικότητά της.

Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη
με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

Possibilities

TEDxSF - Louie Schwartzberg - Gratitude

Louie Schwartzberg is an award-winning cinematographer, director, and producer whose notable career spans more than three decades providing breathtaking imagery for feature films, television shows, documentaries and commercials.

This piece includes his short film on Gratitude and Happiness. Brother David Steindl-Rast's spoken words, Gary Malkin's musical compositions and Louie's cinematography make this a stunningly beautiful piece, reminding us of the precious gift of life, and the beauty all around us.

Suriyana and Roscoe - A n amazing story of friendship

The Lament of Hermes, read by Graham Hancock

Hermes thrice-great, the Messenger of the Gods and Greek reincarnation of Thoth presents his `lament`, which reads like a prophecy, telling of a time of cultural disease that will be wiped clean to begin anew. Much like many prophecies around today including the 2012 Mayan date, this one from ancient Egypt appears to apply to our time, giving us reason to reevaluate our present.

Acceptance

Challenges

TEDxIowaCity - Dr. Terry Wahls - Minding Your Mitochondria

A very inspiring and helpful talk

Today is a wonderful day

The Five Stages of Grief

David Kessler & Elisabeth Kübler- Ross working on the five stages of grief On Grief and Grieving is Elisabeth Kübler-Ross’s final legacy, one that brings her life’s work profoundly full circle. On Death and Dying began as a theoretical book, an interdisciplinary study of our fear of death and our inevitable acceptance of it. It introduced the world to the now-famous five stages: denial, anger, bargaining, depression and acceptance. On Grief and Grieving applies these stages to the process of grieving and weaves together theory, inspiration and practical advice, all based on Kübler-Ross and Kessler’s professional and personal experiences.

Elisabeth Kübler-Ross & David Kessler Denial, Anger, Bargaining, Depression and Acceptance The stages have evolved since their introduction and they have been very misunderstood over the past three decades. They were never meant to help tuck messy emotions into neat packages. They are responses to loss that many people have, but there is not a typical response to loss as there is no typical loss. Our grief is as individual as our lives. The five stages, denial, anger, bargaining, depression and acceptance are a part of the framework that makes up our learning to live with the one we lost. They are tools to help us frame and identify what we may be feeling. But they are not stops on some linear timeline in grief. Not everyone goes through all of them or in a prescribed order. Our hope is that with these stages comes the knowledge of grief ’s terrain, making us better equipped to cope with life and loss. Denial This first stage of grieving helps us to survive the loss. In this stage, the world becomes meaningless and overwhelming. Life makes no sense. We are in a state of shock and denial. We go numb. We wonder how we can go on, if we can go on, why we should go on. We try to find a way to simply get through each day. Denial and shock help us to cope and make survival possible. Denial helps us to pace our feelings of grief. There is a grace in denial. It is nature’s way of letting in only as much as we can handle. As you accept the reality of the loss and start to ask yourself questions, you are unknowingly beginning the healing process. You are becoming stronger, and the denial is beginning to fade. But as you proceed, all the feelings you were denying begin to surface. Anger Anger is a necessary stage of the healing process. Be willing to feel your anger, even though it may seem endless. The more you truly feel it, the more it will begin to dissipate and the more you will heal. There are many other emotions under the anger and you will get to them in time, but anger is the emotion we are most used to managing. The truth is that anger has no limits. It can extend not only to your friends, the doctors, your family, yourself and your loved one who died, but also to God. You may ask, “Where is God in this? Underneath anger is pain, your pain. It is natural to feel deserted and abandoned, but we live in a society that fears anger. Anger is strength and it can be an anchor, giving temporary structure to the nothingness of loss. At first grief feels like being lost at sea: no connection to anything. Then you get angry at someone, maybe a person who didn’t attend the funeral, maybe a person who isn’t around, maybe a person who is different now that your loved one has died. Suddenly you have a structure – - your anger toward them. The anger becomes a bridge over the open sea, a connection from you to them. It is something to hold onto; and a connection made from the strength of anger feels better than nothing.We usually know more about suppressing anger than feeling it. The anger is just another indication of the intensity of your love. Bargaining Before a loss, it seems like you will do anything if only your loved one would be spared. “Please God, ” you bargain, “I will never be angry at my wife again if you’ll just let her live.” After a loss, bargaining may take the form of a temporary truce. “What if I devote the rest of my life to helping others. Then can I wake up and realize this has all been a bad dream?” We become lost in a maze of “If only…” or “What if…” statements. We want life returned to what is was; we want our loved one restored. We want to go back in time: find the tumor sooner, recognize the illness more quickly, stop the accident from happening…if only, if only, if only. Guilt is often bargaining’s companion. The “if onlys” cause us to find fault in ourselves and what we “think” we could have done differently. We may even bargain with the pain. We will do anything not to feel the pain of this loss. We remain in the past, trying to negotiate our way out of the hurt. People often think of the stages as lasting weeks or months. They forget that the stages are responses to feelings that can last for minutes or hours as we flip in and out of one and then another. We do not enter and leave each individual stage in a linear fashion. We may feel one, then another and back again to the first one. Depression After bargaining, our attention moves squarely into the present. Empty feelings present themselves, and grief enters our lives on a deeper level, deeper than we ever imagined. This depressive stage feels as though it will last forever. It’s important to understand that this depression is not a sign of mental illness. It is the appropriate response to a great loss. We withdraw from life, left in a fog of intense sadness, wondering, perhaps, if there is any point in going on alone? Why go on at all? Depression after a loss is too often seen as unnatural: a state to be fixed, something to snap out of. The first question to ask yourself is whether or not the situation you’re in is actually depressing. The loss of a loved one is a very depressing situation, and depression is a normal and appropriate response. To not experience depression after a loved one dies would be unusual. When a loss fully settles in your soul, the realization that your loved one didn’t get better this time and is not coming back is understandably depressing. If grief is a process of healing, then depression is one of the many necessary steps along the way. Acceptance Acceptance is often confused with the notion of being “all right” or “OK” with what has happened. This is not the case. Most people don’t ever feel OK or all right about the loss of a loved one. This stage is about accepting the reality that our loved one is physically gone and recognizing that this new reality is the permanent reality. We will never like this reality or make it OK, but eventually we accept it. We learn to live with it. It is the new norm with which we must learn to live. We must try to live now in a world where our loved one is missing. In resisting this new norm, at first many people want to maintain life as it was before a loved one died. In time, through bits and pieces of acceptance, however, we see that we cannot maintain the past intact. It has been forever changed and we must readjust. We must learn to reorganize roles, re-assign them to others or take them on ourselves. Finding acceptance may be just having more good days than bad ones. As we begin to live again and enjoy our life, we often feel that in doing so, we are betraying our loved one. We can never replace what has been lost, but we can make new connections, new meaningful relationships, new inter-dependencies. Instead of denying our feelings, we listen to our needs; we move, we change, we grow, we evolve. We may start to reach out to others and become involved in their lives. We invest in our friendships and in our relationship with ourselves. We begin to live again, but we cannot do so until we have given grief its time.